« Terug naar overzicht

De verzoening

Het tempo doeloe van haar jeugd in Nederlands-Indië duurde maar kort. Hank was elf toen ze samen met haar moeder en broertje in een open vrachtwagen het jappenkamp werd binnengereden. Haar vader was zoek en haar moeder ging bijna ten onder aan heimwee en hongeroedeem, terwijl haar broertje snel werd gedoopt voordat hij, zo werd gevreesd, zou bezwijken aan de dysenterie. Leven werd overleven en Hank leerde algauw dat je beter niet om kon kijken, maar vooruit. Die les kwam haar later nog goed van pas.
In De verzoening vertelt Hank Heijn niet alleen over deze dramatische jeugd en haar tweede jeugd in het naoorlogse Nederland. Het boek gaat natuurlijk ook en vooral over de liefde van haar leven: Gerrit Jan Heijn, telg uit het oer-Hollandse en roemrijke kruideniersgeslacht.
Ze vormen een gelukkig paar en leiden een hecht gezinsleven. Maar dan, in de vroege herfst van 1987, wordt Gerrit Jan Heijn ontvoerd. Er wordt een ongekend wreed spel gespeeld met het gezin, dat meer dan ooit steun zoekt bij elkaar en elke strohalm dankbaar aanvaardt. De familie stelt zich slechts één doel: de veilige terugkeer van Gerrit Jan.
Als lezer onderga je de rol die de media spelen, de politie, de bewakingsdiensten, de politiek en uiteindelijk het hele Nederlandse volk, en maak je de ontknoping mee, zeven volle maanden later, even gruwelijk als verbijsterend.

De verzoening. Het verhaal van Hank Heijn
De Arbeiderspers 2006
272 pp. + 24 fotopagina’s
Het boek is te bestellen via het contactformulier op deze site.
€ 11,90 exclusief verzendkosten

Ook als e-book beschikbaar (ISBN 978 90 295 9237 6)

Recensies

 

NRC Handelsblad, 29 september 2006
door Jannetje Koelewijn
Het verhaal van Hank Heijn, de weduwe van de in 1987 ontvoerde en vermoorde Gerrit Jan Heijn, is ijzersterk. En Alex Verburg, journalist en schrijver, heeft het slim en spannend opgeschreven. Begin er dus pas aan als u door kunt lezen, want wegleggen is lastig – ook al is de afloop bekend.
Het was de Landsmeerse ingenieur Ferdi E. die op een maandagochtend in september bij Gerrit Jan Heijn in de auto stapte en hem dwong naar de Veluwe te rijden. ’s Avonds schoot hij hem dood, met een kogel in zijn achterhoofd. Maar hij deed tegenover de familie Heijn alsof Gerrit Jan leefde en eiste losgeld.
Alex Verburg kreeg van Hank Heijn alle stukken die ze verzamelde in de zeven maanden die de tragedie duurde, te beginnen met de briefjes die de familie van Ferdi E. ontving. ‘Wij hebben sedert 9 september j.l. uw echtgenoot in verzekerde bewaring. Het gaat hem goed. Indien u hem gezond en wel weer terug wilt, zult u aan enkele voorwaarden moeten voldoen.’ Hank Heijn bewaarde ook […] alle berichten over de maar half gelukte overhandiging van het losgeld, die per ongeluk door journalisten gevolgd kon worden. Met een scanner werd het interne radioverkeer van de politie afgeluisterd en men sprak niet in codetaal.
Ferdi E. werd in april 1988 gearresteerd […]. Bladzijden lang citeert Verburg uit de verslagen van het proces dat tegen Ferdi E. gevoerd werd voor de Haarlemse rechtbank. Er is in die tijd veel over de zaak geschreven, maar dat maakt niets uit. De gesprekken tussen de rechter en Ferdi E. zijn buitengewoon interessant. Dit is niet verzonnen, dit is écht.

De Telegraaf, 8 september 2006
Het aangrijpende verhaal, opgetekend door Alex Verburg, zal bij velen koude rillingen veroorzaken.

Nederlands Dagblad, 22 september 2006
In heel Nederland maakte het drama diepe indruk, en wie De verzoening leest, begrijpt wel hoe dat kwam. Een meeslepend boek.

De Gooi- en Eemlander, 13 september 2006
door Jan Peter Versteege
De verzoening is door deze en andere ‘insides’ een indrukwekkend document geworden van een vrouw die emotioneel tot op de bodem is gegaan.

Aukje Holtrop in De Ochtenden (VPRO), 22 september 2006:
Je kunt zo’n verhaal ontzettend larmoyant maken, en ziek, want het is natuurlijk een onvoorstelbaar drama. Maar wat Alex Verburg heeft gedaan – en dat komt heel authentiek over – is eigenlijk vertellen wat er met je gebeurt als je in zo’n nachtmerrie belandt. Dat is heel mooi beschreven. Vrij feitelijk. Zij komt thuis van een uitje, er staan allemaal auto’s bij het huis en dan hoort ze: ja, hij is weg. De marteling van maanden wachten die daarop volgt, hoe zij die heeft beleefd met haar vier kinderen, de grote rol die helderzienden spelen, de onafzienbare hoeveelheid foute informatie rond deze ontvoering en moord, dat vind ik heel mooi opgeschreven. En als alles achter de rug is, blijkt mevrouw Heijn in staat een brief te schrijven aan Ferdi E. Hij heeft haar eerst een brief gestuurd, waarin hij excuus maakt. Na twee jaar vindt zij de moed om hem te antwoorden. Dat is werkelijk van een ongelooflijke grootsheid. Ze is in staat om, ja, vergeven is niet aan de orde, maar om hem ook sterkte toe te wensen en vast te stellen: dit is gebeurd, het heeft geen zin om daarover te wrokken, ik heb mijn leven redelijk opgepakt, het is de meest ingrijpende en verschrikkelijkste gebeurtenis die mij ooit is overkomen, maar voor uw gezin geldt hetzelfde, en ik hoop dat u ook weer een weg kunt vinden. Dat is werkelijk heel indrukwekkend. Echt bijzonder.

Matthijs van Nieuwkerk in De wereld draait door (VARA), 16 september 2006:
Een dramatisch, ontroerend, onthullend en louterend boek; een indrukwekkend verhaal, formidabel opgetekend door Alex Verburg.

Elsevier, 30 september 2006
door Gerlof Leistra

Bijna twintig jaar na de geruchtmakende ontvoering en moord op haar man Gerrit Jan Heijn vertelt Hank Heijn in De verzoening haar levensverhaal aan schrijver en journalist Alex Verburg. Haar ervaringen als kind in een jappenkamp in Indië leerden haar overleven. Die mentale veerkracht hield haar overeind in de gruwelijke maanden na de ontvoering op 9 september 1987. […] Indrukwekkend is haar antwoordbrief aan Ferdi E., de ontvoerder en moordenaar van haar man. […] Een mooi geschreven monument.

Opzij, oktober 2006
We huiveren opnieuw om zijn afgesneden pink en de honende brieven van de ontvoerder en voelen de spanning waarin de familie maandenlang leefde.

Paravisie, november 2006
Een inspirerend voorbeeld over hoe je als mens krachtig kunt omgaan met ingrijpende gebeurtenissen.

Nederlandse Bibliotheek Dienst
Het beeld dat van Hank Heijn naar voren komt, is dat van een krachtige en zelfbewuste persoonlijkheid, een betrokken echtgenote en moeder, iemand die geen spoortje zelfmedelijden toont. Wist men niet beter, dan was zij zelf aan het woord en niet schrijver Alex Verburg. Zo sterk heeft hij zich ingeleefd in zijn hoofdpersoon. Boeiend en onderhoudend en goed geschreven, met toch ook een zekere spanning tijdens de ontvoering, omdat veel details destijds niet bekendgemaakt zijn.

Boek, september/oktober 2006
De gebeurtenissen ten tijde van de ontvoering zijn allesbehalve grappig, maar de manier waarop ze worden opgevangen en ingebed in de dynamiek van het in onzekerheid verkerende gezin Heijn, brengt je af en toe tot schaterlachen. Hier is sprake van een sterk staaltje levenskunst. Opmerkelijk is dat sporen van razernij, rancune, verbittering, venijn of haat bij Hank nagenoeg ontbreken. Dat draagt, naast de bizarre wendingen die de zaak Heijn kende, bij aan de kracht van De verzoening: de emoties zijn aan de lezer.

Moesson, november 2006
De verzoening is een vanaf de eerste regel pakkend verhaal.

De Veluwepost, 17 november 2006
Een indringend boek. Wie het leest, ziet het (weer) voor zich. Alsof het gisteren is gebeurd.

denken & doen, december 2006
‘Soms, als ik tijdens het dagelijks familieberaad een stapje achteruit deed en me in gedachten buiten de kring plaatste, was het alsof ik naar een absurdistisch toneelstuk zat te kijken,’ verzucht Hank Heijn in De verzoening. Na de ontvoering van haar man Gerrit Jan verstrijken zeven maanden van onzekerheid. Samen met mensen van de politie komt de familie elke dag bijeen om te praten over de tips die binnenkomen. Over de enge, wrede brieven die de ontvoerders sturen. En over het bandje met de stem van Gerrit Jan, zijn bril en uiteindelijk zijn pink. […] Een ontroerend en aangrijpend verhaal over een indrukwekkend sterke vrouw, die ondanks alles hoop blijft houden op een goede afloop.

Villa d’Arte, januari/februari 2007
Openhartig vertelt de weduwe over de zware periode waarin de ontvoerder een wreed spel speelde met de familie. Het is haast ongelooflijk hoe sterk er binnenshuis met de situatie wordt omgegaan. De onderlinge grapjes, de hoop, het contact met de fotografen die dagelijks voor het huis bivakkeren, de originele afscheidscadeaus van de kinderen Heijn wanneer een lid van het onderzoeksteam wordt overgeplaatst, en het verdriet wisselen elkaar constant af.
Alles staat maandenlang in het teken van een veilige terugkeer van Gerrit Jan. En dat terwijl de topman al op de eerste dag van zijn ontvoering is vermoord. Als lezer weet je dit. En dat maakt het verhaal zo mogelijk nog aangrijpender.